Er is weinig geregeld in Guatemala
Toen het echtpaar Francisco en Argentina een dochter met een handicap kreeg, kwamen ze erachter hoe weinig er in Guatemala geregeld is. “Er was één dokter maar meer dan 1000 patiënten. Voor speciale behandelingen moesten we naar het ziekenhuis in de stad. Dat motiveerde ons om te kijken of we ook andere ouders en hun kinderen konden helpen.”
Vervoer én communicatie
MIVA steunde Francisco en Argentina jaren geleden met een busje. Meerdere malen per week worden ouders en hun kinderen thuis opgehaald om naar de dokters in de hoofdstad te gaan. Veel van de ouders spreken alleen de Mayataal, daarom gaat er ook een assistent mee. “Het stelt ouders gerust dat iemand de dokter goed kan uitleggen wat er aan de hand is of toelichting kan geven over medicijnen” aldus Argentina.
Francisco vertelt “Sommige kinderen werden van school gehaald omdat ze stuiptrekkingen hadden, nu zijn ze daarvan af en brengen wij ze weer naar school. Dat zou niet gebeurd zijn zonder de faciliteiten die we nu hebben.”
De hulp groeide
Wat begon met alleen zorg en wat basisonderwijs, groeide in de loop der jaren uit tot een centrum waar kinderen en jongeren met een handicap zich volledig kunnen ontwikkelen. Zo is er een fysiotherapeut aanwezig, maar ook een logopediste en een tandarts.
De jongeren maken in het centrum tasjes die ze verkopen en hebben een kippenhouderij. Ze leren zo met verantwoordelijkheden om te gaan. Daarnaast geeft het hen eigenwaarde. Ze kunnen zichzelf ontwikkelen en zijn van betekenis.
Passende hulp voor moeder Concepción
Moeder Concepción is erg blij met de hulp van Francisco en Argentina. Ze komt iedere week naar het centrum met haar kinderen voor therapie. Haar dochter is slechtziend en heeft problemen met haar motoriek. “Azucena liep eerst niet, totdat ze op haar 4e jaar een bril kreeg. Nu rent ze zelfs!” vertelt Concepción trots.
Zoon Rolando werd geboren met een hazenlip. Hij werd geopereerd en leert door logopedie beter te praten. Maandelijks moet hij met zijn moeder in het MIVA-busje naar de stad voor controle. “Zonder dit vervoer en hulp bij passende therapie zouden mijn kinderen zich niet ontwikkelen. Dit is een geschenk van God.”
“Het leven gaat door en wat we nu doen voor onze kinderen, zal voortleven, ook als wij er niet meer zijn. Dat geeft ons voldoening.”
Francisco en Argentina zijn inmiddels aardig op leeftijd. Stoppen doen ze voorlopig nog niet, maar ze denken wel over de toekomst van het centrum. Ze leiden vrijwilligers op die hun werk over kunnen nemen. En hun dromen zijn groter: in Chiquimula wordt eenzelfde vestiging geopend. Daarvoor is ook een busje nodig. Help jij Francisco en Argentina met een donatie om hun droom voort te laten leven?