Geweld en armoede. Als je wordt geboren in de mangrovegebieden van Nariño in Colombia, is dat meestal je toekomst. Je kunt niet naar school, want scholen zijn vrijwel onbereikbaar. En de kans dat een gevaarlijke drugsbende of guerrillabeweging je verplicht voor ze te werken, is groot.
Hulpverlener Álvaro wil de kinderen uitzicht geven op een beter leven. Hij vertelt: “Met onderwijs kunnen kinderen een betere toekomst voor zichzelf creëren. Maar voor de meeste kinderen zijn scholen hier letterlijk onbereikbaar. Soledad Pueblito is de enige school die tot de 3e klas middelbaar onderwijs geeft. Deze school heeft welgeteld één boot -met een zwakke motor – om de kinderen te halen en brengen. Natuurlijk doen ouders hun best om hun kinderen zelf te brengen. Alleen hebben zij ook vaak maar één kano, die ze bovendien nodig hebben voor hun werk. Daardoor blijven veel kinderen thuis.”
Nariño is een regio van Colombia die voor een groot deel uit mangroven bestaat. Het is een ruig en ontoegankelijk gebied waar vooral afgezonderde Afro-Colombiaanse en inheemse gemeenschappen wonen. De regering heeft nauwelijks belangstelling voor het gebied. Mede daardoor zijn er verschillende gewapende groepen actief, zoals guerrillastrijders en drugsbendes. Die houden zich bezig met drugs, wapenhandel, mensensmokkel en kidnapping.
Het gevolg is dat ruim 80% van de inwoners van Nariño in grote armoede leeft. Bovendien lijden vooral jongeren onder het lokale geweld. Ze worden gerekruteerd door gewapende groepen en zelfs gedood of verminkt door schotwonden, niet-ontplofte munitie en luchtaanvallen. Colombia heeft een van de hoogste aantallen slachtoffers van landmijnen ter wereld, waarbij de meeste slachtoffers kinderen zijn. Naar schatting zijn daarnaast tussen de 11.000 en 14.000 kinderen betrokken bij guerrillagroepen en paramilitairen.
Goed onderwijs geeft kinderen de kans het geweld en de armoede te ontvluchten. In de mangrovegebieden is naar school gaan echter lastig, omdat de scholen vrijwel alleen per boot bereikbaar zijn. De meeste inwoners hebben daarvoor geen geld. Of ze hebben hun boot nodig voor hun werk. Boten zijn bovendien afhankelijk van de getijden, waardoor varen gemiddeld maar vijf uur per dag mogelijk is. Varen wordt nog eens extra bemoeilijkt door de vele boomstammen die uit de mangrove stromen. Wie de weg niet kent, verdwaalt daarnaast snel in het gebied.
Als de school een extra boot heeft, kunnen veel meer kinderen onderwijs krijgen – én ontsnappen aan een toekomst in de criminaliteit. De inwoners van de mangrove hoeven voor een nieuwe schoolboot niet te rekenen op hulp van de overheid. Mogen ze wel op jou rekenen?