Projecten

Elke dag vervoert Mohammed meer dan 60 kinderen. In zijn busje is slechts plek voor 14 personen. Veel van de kinderen missen dan ook de helft van hun schooltijd.

Voor de armste mensen in de gevaarlijke sloppenwijken van Indore in India is leven vaak overleven. Word je in zo’n genadeloze wereld geboren met een handicap, dan zijn opvang en goede zorg verre van vanzelfsprekend. Zuster Lina doet er alles aan om de kinderen wél de juiste hulp te geven.

Silvi werkt in de afgelegen gebieden van Kenia, waar ze haar leven wijd aan het redden van kinderen met een handicap. Want een handicap wordt daar vaak gezien als een vloek. Een slecht voorteken.

Geweld en armoede. Als je wordt geboren in de mangrovegebieden van Nariño in Colombia, is dat meestal je toekomst. Je kunt niet naar school, want scholen zijn vrijwel onbereikbaar. En de kans dat een gevaarlijke drugsbende of guerrillabeweging je verplicht voor ze te werken, is groot.

Pauline (65) werkt dag en nacht om hen naar school te helpen, ook al is onderwijs soms op meer dan vier uur afstand. Want: “Alleen onderwijs kan de vicieuze cirkel van armoede doorbreken.”

In India kunnen kinderen met een handicap vaak niet naar school. Zuster Sangeeta ziet het als haar persoonlijke missie dat te veranderen. Zij runt haar eigen school. Omdat die 20 kilometer buiten de stad staat, is vervoer wel altijd een grote zorg.

Soms raakte hij kinderen kwijt. Hoe kan het ook anders als je 20 kinderen met een handicap lopend en met het openbaar vervoer door de chaos en drukte van de grote stad moet leiden?

Zuster Shainty doet het met liefde. Ze spoort in India kinderen met een handicap op om ze de juiste zorg te bieden. Ze doet dat prachtige werk altijd met een brede lach op haar gezicht, ook al moet ze er soms wel 150 kilometer voor reizen.

Het is voor ons amper voor te stellen, maar in India bestaan nog steeds leprakolonies – afgeschermde woonwijken waar families in afzondering wonen, omdat ze zijn verstoten uit hun gemeenschap. Zuster Shilpa zet zich met hart en ziel in voor mensen met lepra.

Samen met haar team zet Yuliati alles op alles om mensen met lepra op Zuid-Sulawesi te helpen. Er is één ding dat Yuliati tegenhield in haar werk: gebrek aan vervoer.

Zuster Nicole doet wat ze kan om de meest kwetsbare inwoners van Kameroen zorg en onderwijs te bieden. Deze mensen leven in afgelegen gebieden met nauwelijks begaanbare wegen. Nicole was daardoor continu bang dat haar auto het op een verlaten plek zou begeven. Misschien wel net als ze een hoogzwangere vrouw met spoed naar het ziekenhuis moest brengen.

Het ziekenhuis van pionier Geofrey biedt zorg aan mensen in een groot gebied in het westen van Tanzania. Bijna honderdduizend mensen verspreid over 24 dorpen zijn van de gezondheidszorg die het ziekenhuis biedt afhankelijk. Het ziekenhuis doet aan zogeheten ‘outreach’-missies: doktoren en verpleegkundigen reizen af naar de omliggende dorpen en vertellen mensen over hoe ze ziektes kunnen voorkomen. Daarnaast moeten patiënten soms met spoed naar het grotere ziekenhuis in Mwanza, omdat het ziekenhuis in Sumve geen intensive care heeft.

Zuster Florentiana ademt liefde. Ze werkt bij een centrum voor kinderen met een handicap in Tanzania. Florentiana: “Veel mensen houden niet van hen, maar ik geef ze mijn hele hart.” MIVA ondersteunde Florentiana met een auto. Bij noodgevallen ’s nachts, wanneer er geen openbaar vervoer is, maakt deze soms zelfs het verschil tussen leven en dood.

Panay heeft ruim 4,5 miljoen inwoners. Het ziekenhuis van pionier Jessie is het enige op het eiland met een specialistisch revalidatiecentrum. Vaak moeten mensen van het platteland voor een behandeling in een ziekenhuis ver reizen. Voor iemand met een beperking is zo’n reis vrijwel onmogelijk. Jessie bezoekt deze mensen voor hulp ter plaatse, en brengt ze indien nodig naar het ziekenhuis.

Pionier Jaison geeft voorlichting over corona aan de bevolking van India. Met een MIVA-auto legt Jaison dagelijks zo’n 90 kilometer af over slecht begaanbare bergwegen in Noord-India. “Zonder auto was mijn werk onmogelijk geweest.”

Cecilia werkt samen met organisaties die zich inzetten voor kinderen en jongeren met een handicap. Cecilia legt met haar collega’s duizenden kilometers af over ongeasfalteerde, slecht begaanbare wegen in Kenia. Haar droom is een nieuwe auto zodat ze sneller haar bestemming kan bereiken.

Pionier Duncan is 41 jaar. Hij is directeur van een gezondheidscentrum in Kajiado, Kenia. Opgezet in 1979 om kinderen met een handicap te helpen. Inmiddels uitgegroeid tot een centrum met een kliniek en een school. Duncan heeft een bestemming: “Ik wil de capaciteit van het centrum de komende twee jaar verdubbelen, zodat we nog meer mensen kunnen helpen. Een auto is daarbij onmisbaar.”

Pionier Irene (30) is sociaal werker in een centrum voor kinderen met een handicap. Ze bezoekt de sloppenwijk Mukuru in Nairobi, Kenia. Hier wonen meer dan 600.000 mensen, dicht op elkaar, vaak met veel mensen in één kleine ruimte. De sanitaire voorzieningen zijn slecht. De werkloosheid is er enorm. Door corona hebben veel mensen hun baan verloren.

Odile leerde al vroeg naar anderen om te kijken: “In ons gezin met zeven kinderen helpen we elkaar. En mijn vader zet zich in voor de kerk, waardoor ik als klein kind al veel verschillende mensen ontmoette.” Nu brengt ze met haar organisatie vrouwen bij elkaar. Versterkt ze. Met projecten die hen zelfstandig maken en een eigen inkomen opleveren. Geen gemakkelijke opgave, maar Odile is vastberaden.

Ibu Mia viel zo ongelukkig dat haar linkerbeen geamputeerd moest worden. Ze was een goede leerling.  Ze zag dat, zeker in de verder afgelegen gebieden in Indonesië, het niet vanzelfsprekend was dat mensen met een handicap zich ontwikkelen. Samen met andere mensen met een handicap richtte ze in Zuid-Sulawesi de lokale tak op, een nationale organisatie voor vrouwen met een handicap.

Ivainesu is veldwerker in Zimbabwe. Kinderen met een handicap hebben hier geen toegang tot een sociaal netwerk en gezondheidszorg. Vaak worden de kinderen achtergelaten bij grootouders zonder inkomen. Er is veel armoede en vaak te weinig voedsel. Ivainesu spoort kinderen met een handicap op en zorgt ervoor dat ze de juiste behandeling krijgen en naar school kunnen.

Vandaag de dag leeft meer dan de helft van de inwoners van Zambia onder de armoedegrens. Dit heeft te maken met de onveilige situaties in het land en de overstromingen die de oogsten verwoesten. Kamima biedt ondersteuning aan kwetsbare families in Zambia, onder andere door het opzetten van bewustmakingscampagnes en het geven van trainingen.

Pionier Lina uit Bangladesh ziet het als haar bestemming om ervoor te zorgen dat kinderen met een handicap kunnen opgroeien zoals alle andere kinderen. Dat is, zeker in een arm land als Bangladesh, niet vanzelfsprekend. Kinderen met een handicap worden genegeerd, ouders kunnen nergens terecht. “Dat moet veranderen”, vindt Lina en dus komt ze in actie.

Maria (23 jaar) uit de Filipijnen werd geboren in een inheemse groep op het eiland Mindanao. Ondanks dat de etnische groep bekend staat als ‘wevers van de vrede’, groeide Maria op in een samenleving waar gewapende conflicten aan de orde van de dag zijn. Als sociaal werker komt ze op voor de kwetsbare mensen die door (natuur)geweld getroffen zijn en zorgt ervoor dat ze de juiste hulp krijgen.

Onderwijs is niet voor iedereen toegankelijk in Bangladesh. Het land is arm, veel mensen doen niet mee in de maatschappij. Het onderwijs heeft het moeilijk, er zijn weinig middelen beschikbaar. Jobeda wil hier verandering in brengen. Met een fietsbibliotheek bezoekt Jobeda scholen waar zij voorlichting geeft. Een bijzondere missie van een bijzondere vrouw.

Pionier Anwar is 43 jaar oud en komt zelf uit Bangladesh. Hij zet zich in voor de Rohingya, mensen die tijdens het conflict in 2017 uit Myanmar werden verdreven. Voor deze vluchtelingen wil hij medische zorg beschikbaar maken. Een enorme opgave, gezien het grote aantal vluchtelingen.

Klein of groot, geen probleem gaat Donatien (43) uit de weg. Hij wist als kind al dat pastoor worden zijn bestemming is. Omdat hij dan zoveel mogelijk mensen uit zijn gemeenschap kan helpen. We bezoeken Donatien in zijn primitieve kantoor van waaruit hij 25 gemeenschappen in de regio aanstuurt.

“Het is mijn roeping om de mensen in mijn gemeenschap in vrede naast elkaar te laten leven” vertelt zuster Fronille op een vrolijke, open en bevlogen manier. Ze is het stereotype pionier in hart en nieren. Na de verschrikkelijke jaren van genocide in Rwanda bleef een gespleten gemeenschap over. Samen met haar tien medezuster bemiddelt Zuster Fronille tussen voormalige Hutu en Tutsi stammen.

Op het platteland in Guatemala leven veel families in armoede. Kinderen met een handicap en hun ouders hebben daar weinig kansen vanwege het gebrek aan informatie en ondersteuning. Gelukkig zijn er mensen als Mario. Mario leidt een organisatie voor kinderen met een beperking. Hij komt op de meest afgelegen gebieden in Guatemala. Door Mario kunnen deze kinderen naar school en krijgen ze de juiste medische hulp.

Zuster Denise uit Benin helpt kinderen met een handicap. Veel kinderen bezoekt ze persoonlijk. Voorheen bezocht ze hen met een taxi of met de auto van de zustergemeenschap. Dankzij een motor die gefinancierd werd door MIVA, is het nu mogelijk voor Zuster Denise om veel meer kinderen te helpen. Hierdoor is ze niet meer afhankelijk van anderen.

Sonja is sociaal werker in Bafoussam, Kameroen. Sonja wil dat dat kinderen met een beperking de juiste zorg krijgen. Ze spoort de gezinnen op en zorgt ervoor dat de kinderen de juiste behandeling krijgen.

Kinderen met een handicap gaan in Guatemala vaak niet naar school. Er is een gebrek aan speciaal onderwijs, kennis en vervoer. Pioniers Gabriella en Carlos zetten zich in voor een speciaal educatiecentrum in Guatemala-Stad. Zij willen dat alle kinderen toegang hebben tot onderwijs. Carlos: “Mijn wens is om Guatemala een stukje menselijker te maken.”

Op het platteland van Guatemala is weinig geregeld voor kinderen met een handicap en hun familie. Gelukkig zijn er mensen die het als hun bestemming zien om begeleiding te bieden aan deze gezinnen. Daardoor kan Marcelino nu naar school.

Toen het echtpaar Francisco en Argentina een dochter met een handicap kreeg, kwamen ze erachter hoe weinig er in Guatemala geregeld is. “Voor speciale behandelingen moesten we ver reizen naar het ziekenhuis in de stad.”

Toen zuster Clementine in 2002 in Bangang in Kameroen aankwam, werd zij meteen geraakt: langs de weg zag zij kinderen staan.

Pionier Ecide is veldwerker van het CBR Baptist Hospital in Kameroen. Het is geen rijk ziekenhuis, maar de mensen zijn gedreven zich in te zetten voor anderen.

Pionier Anjalica uit India heeft een bijzondere bestemming. In haar centrum begeleidt ze dagelijks kinderen met een handicap.

In Varanasi wonen veel straatkinderen. Abhi en Manju zien het als hun bestemming deze kinderen te helpen en hen een toekomst te geven.

In de dorpen op het platteland van India hebben vrouwen nog altijd een achtergestelde positie. Veel vrouwen komen überhaupt niet buitenshuis. Maria ziet het als haar bestemming om deuren te openen voor vrouwen. Ze stimuleert vrouwen om zich te verenigen in vrouwengroepen.

Albert is sociaal werker in Motobo, Zimbabwe. Hij strijdt voor de acceptatie van kinderen en jongeren met een beperking, bijvoorbeeld door het geven van voorlichting. Ook helpt hij de jongeren na hun schooltijd een inkomen te verdienen.

“In Kenia heerst een stigma rondom beperkingen.” Daarom biedt Zuster Ann in Limuru Cheshire Home meiden met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking kans op een betere toekomst.

Zuster Rachel en haar collega Good Shepherd Sisters werken voor de meest kwetsbare mensen in Nepal. Vooral voor meisjes en vrouwen die in afgelegen dorpen wonen en geen kansen krijgen.

Naar school gaan terwijl je menstrueert? Dat lijkt vanzelfsprekend, maar voor meisjes in Kenia is het dat niet. Hierdoor zijn er maar weinig meisjes die hun school afmaken. Pionier Josephat ziet het als zijn roeping de maatschappij te veranderen door het verstrekken van maandverband.

In de armste regio van Zimbabwe is medische zorg niet makkelijk bereikbaar. Tawanda werkt voor het afgelegen Silobela ziekenhuis in het binnenland van Zimbabwe. Zijn team spoort kinderen en jongeren met een beperking op en geeft ze de juiste zorg.

In Zimbabwe worden mensen met een beperking vaak uitgesloten van de maatschappij. Om daar verandering in te brengen heeft onze pionier Juliet het project ‘Young Voices’ opgericht. Met Young Voices laat Juliet jongeren met een handicap zelf opkomen voor hun rechten.

Mohon werkt in de mangrovebossen van Bangladesh. In dit gebied is de armoede het grootst. Hier leeft ook de bedreigde Bengaalse tijger. Door de stijgende waterspiegel wordt het leefgebied steeds kleiner. Dit leidt tot confrontaties tussen tijgers en de arme mensen.

Matia is met zijn gemeenschap een coöperatie van imkerijen gestart om aan de armoede te ontsnappen. Hij helpt de mensen om zelf een bijenhouderij op te zetten.

In India is het verschil tussen arm en rijk erg groot. Jobin ziet elke dag van dichtbij hoe zwaar de allerarmsten het hebben. Voor kinderen met een handicap en hun families is het extra zwaar. Deze ouders hebben geen geld om de zorg voor hun kinderen te betalen.

In afgelegen dorpjes hoog in de bergen in Guatemala wonen Maya-families. Het leven voor hen is zwaar. Er is geen schoon drinkwater en nauwelijks gezondheidszorg. De kindersterfte is erg hoog. Ana Cal redt in dit gebied levens door schoon drinkwater binnen bereik te brengen.

Georges is schoolhoofd van een basisschool in Burkina Faso. Hij ziet het als zijn bestemming om scholing toegankelijk te maken voor alle kinderen. “Ieder kind recht heeft op onderwijs, ook kinderen met een handicap.” aldus George. Op zijn school ziet hij erop toe dat kinderen met een handicap mee kunnen komen in het reguliere onderwijs.

Bernard ziet het als zijn bestemming om jonge mensen met een handicap weer een toekomst te geven. Hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn, hoe afgelegen iemand ook woont: niemand mag worden vergeten. Een brommer of motor maakt het verschil, voor hem en voor de mensen die hulp nodig hebben

Constance werkt voor WAP (Women’s Advocacy Project), een organisatie die de belangen van vrouwen behartigt in Zimbabwe. Vrouwen in Zimbabwe zijn vaak zeer afhankelijk van familie of van hun man en gedwongen (kind)huwelijken komen veel voor. Constance helpt vrouwen een eigen bedrijfje op te zetten. Zo verdienen ze een eigen inkomen en zijn zij onafhankelijk.

Deepak leidt een mobiele kliniek in de hooggebergten van Nepal. Hij ziet het als zijn bestemming om ook de arme mensen die in dit haast onbereikbare gebied wonen, medische zorg te bieden. Van MIVA ontving hij een Pick-up waarmee hij de bergdorpen kan bereiken.

Sinds oktober 2015 geeft Francisca samen met haar medezusters gezondheidszorg aan de mensen in Bomadi. Dit gebied is alleen bereikbaar per boot. Met een kleine geleende kano varen de zusters naar de bevolking om hen te helpen.

Georgette heeft in de volkswijken van Goma een opvangcentrum opgezet. Hier vangt ze ruim 90 weeskinderen op uit de afgelegen vluchtelingenkampen in Oost-Congo.

De bewoners van de sloppenwijk hebben geen geld om naar de dokter of het ziekenhuis in de stad te gaan. Daarom wil Peter de gezondheidszorg naar hen brengen. Zijn droom is een kliniek in de sloppenwijk waar vrouwen veilig kunnen bevallen en kinderen gratis vaccinaties krijgen.

De bewoners van het Congolese regenwoud kunnen vaak niet lezen en schrijven. Hun afgelegen dorpen zijn alleen per boot bereikbaar en landelijk nieuws bereikt hen nauwelijks.

40 kilometer lopen naar het ziekenhuis als je op het punt staat te bevallen? In Nederland is het ondenkbaar. In het binnenland van Congo is het realiteit. Auto’s en openbaar vervoer zijn er niet.

Joseph leerde hoe belangrijk onderwijs is voor een kans op een betere toekomst en besloot zich in te zetten voor onderwijs voor de allerarmsten.

Zuster Taskila komt op voor de allerarmsten in Nepal. Ze vangt meisjes op waarvoor niemand zorgt. Deze meisjes zijn erg kwetsbaar om slachtoffer van mensenhandel te worden. Taskila zorgt ervoor dat ze weer naar school kunnen.

Toen hij twee jaar oud was, kreeg dokter Eleazer uit India de ergste vorm van polio. Gelukkig ontving hij medische zorg en overleefde hij deze ernstige ziekte. Sinds die tijd wil Eleazer zelf ook zieke mensen helpen.

Hulp aan terminaal zieken, ofwel zorg voor mensen die stervende zijn, is in India niet vanzelfsprekend. Zeker voor de allerarmsten is palliatieve zorg onbereikbaar. Een ambulance kan een groot verschil maken.

In India is kinderarbeid en dwangarbeid helaas nog aan de orde van de dag. Thivya kwam als maatschappelijk werkster een meisje tegen dat op brute wijze werd lastig gevallen door haar werkgever. Ze besloot in actie te komen.

Weerasak uit Thailand was geraakt door het gebrek aan kansen voor de arme boeren op het afgelegen platteland. Hij kreeg zelf de kans om te studeren. Nu deelt hij zijn kennis en ervaring met de boeren.

In Burkina Faso werken veel kinderen in de lokale goudmijnen, waar ze zwaar fysiek werk moeten verrichten. Djénéba strijdt voor afschaffing van kinderarbeid.

Zuster Rebecca heeft een droom: ze wil dat kinderen en volwassenen met een handicap dezelfde mogelijkheden hebben als andere mensen. Daarom is ze de organisatie Familias Especiales (Bijzondere Families) gestart.